Wednesday, January 4, 2012


මගේ ජීවිතෙ මම තියපු ලොකුම සහ එකම පොල්ලට උත්තරයක් විදියට මේක තමයි මට ආපහු ලැබුනේ.

ඇය මට රිදවු බව නොකියමි

අකාරුනික වු බවද නොකියමි
අසීමිත වේදනාවක්

සදාකාලටම දායාද කොට දුන් බවද නොකියමි
ඇය මට ආදරය කල බව පමනක්

ලොවටම හඩගා කියමි….

ඕක මමමයි මොකද්ද කවි පොතකින් හොයගෙන ලියාගෙන තිබුනේ. මට මතක විදියට ඒ මම බාඳුරා මලට පෙම් කරලා ඇන ගත්ත කාලේ. මගේම අකුරින් ලියල තිබුනත් හෙදියගෙන් මට තැපෑලෙන් ලැබුන මේකත් මගේ පරණ ලියුම් අතරේ තිබිල හමුවුනා.  
දැන් බලනකොට හොදටම පිස්සු වගේනෙ. ඒත් ඒකාලෙ එහෙම හිතුනෙ නැහැ. දැන් අපි මැදිවියේ මිනුස්සුනේ. ඒක වෙන්න ඇති එහෙම හිතෙන්නෙ.

p.s.:
ඕක තිබුනේ මට දැන් මතක විදියට අනුර බණ්ඩාර රාජගුරු (?) ගේ "කඳුළු නැති දෑසක්" කියන කවි පොතේ. හරිම ලස්සන සංවේදී කවි පොතක්. ඒ කවි නම් කරලා තිබුනේ කවි වලටත් වඩා සින්දු විදියටයි. එඩ්වඩ් ජයකොඩි එයින් එකක් ගායනා කළ බවත් මට මතකයි. මේ තොරතුරු වැරදි නම් කවුරු හරි නිවැරදි කරන්න.

No comments:

Post a Comment